Kinezyterapia, czyli leczenie ruchem jest istotną składową leczenia usprawniającego. Kinezyterapia przyspiesza procesy naprawcze i zastępcze w układzie ruchu i narządach wewnętrznych, zabezpiecza przed wykształcaniem wadliwej kompensacji, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno-stawowo-mięśniowo-więzadłowym, zapobiega powikłaniom krążeniowo-oddechowym, poprawia ogólną wydolność ustroju i jest jedną z podstawowych form profilaktyki schorzeń narządu ruchu, krążenia i układu oddechowego. Celem kinezyterapii jest przede wszystkim przerwanie błędnego koła bólowego przez zmniejszenie odruchowego wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych i poprawę stabilności odcinka lędźwiowego kręgosłupa przez zwiększenie tłoczni brzusznej oraz przywrócenie równowagi mięśniowej zapobiegającej nawrotom dolegliwości. Znany jest też korzystny wpływ zwiększonego ciśnienia w obrębie jamy brzusznej, tzw. tłoczni brzusznej na zjawisko stabilności kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Zjawisko tłoczni brzusznej wykorzystuje się do stabilizacji i ochrony odcinka lędźwiowego w czasie ruchów i dźwigania. Zwiększenie siły i stabilności tłoczni brzusznej uzyskuje się głównie poprzez odpowiednie ćwiczenia mięśni prostych i skośnych brzucha. Kinezyterapia w schorzeniach kręgosłupa spełnia określona ważną rolę. Podlega ścisłemu doborowi i dawkowaniu. Przez dobór rozumie się określenie rodzaju ćwiczeń, kolejności ich realizowania. Przez dawkowanie rozumie się czas trwania ćwiczenia, ilość powtórzeń danego ćwiczenia oraz czas trwania całej serii ćwiczeń. Ważna jest technika wykonywania ćwiczeń leczniczych.

	Sposób i rodzaj kinezyterapii powinien być dobierany indywidualnie dla chorego. Dobór ćwiczeń i ich dawkowanie zależą od przyczyny i obrazu klinicznego choroby kręgosłupa, charakteru dolegliwości bólowych, wydolności krążeniowo-oddechowej, współistnienia innych schorzeń, przygotowania ogólnokondycyjnego i wieku chorego. Wykonywane ćwiczenia nie mogą wywoływać bólu i źle wpływać na układy krążenia i oddechowy. Ćwiczenia w okresie leczenia powinny być wykonywane pod nadzorem fizjoterapeuty. Początkowo kinezyterapia realizowana jest indywidualnie. W okresie poprawy klinicznej, terapię ruchem można uzupełnić ćwiczeniami grupowymi i ogólnokondycyjnymi. Stały nadzór fizjoterapeuty ogranicza powikłania i umożliwia właściwą modyfikację leczenia. Rolą fizjoterapeuty w trakcie leczenia jest edukacja pacjenta w zakresie realizacji dalszej indywidualnej gimnastyki leczniczej. Proces nauczania dotyczy wyjaśnienia istoty choroby, zakresu i potrzeb ćwiczeń oraz nauki techniki kinezyterapii wykonywanej we własnym zakresie lub w oparciu o osoby bliskie. Fizjoterapeuta dobiera ćwiczenia w taki sposób by mobilizować wszystkie układy stawowo-mięśniowo-więzadłowe wpływające na funkcję i stan kręgosłupa. Jednym z zadań kinezyterapii jest wzmacnianie mięśni brzucha i relaksacja mięśni grzbietu. Wzmacniane siły mięśni brzucha jest kluczowym elementem leczenia i profilaktyki bólów krzyża. Warunkiem utrzymania dobrego wyniku leczenia w schorzeniach kręgosłupa jest regularne kontynuowanie kinezyterapii w warunkach domowych. Jednym z elementów prawidłowej kinezyterapii jest dobór właściwych pozycji wyjściowych ćwiczeń. Ogólnie zabiegi ruchowe realizowane są z pozycji odpowiedniego leżenia na plecach, leżenia na boku lub tzw pozycji czworaczej (klęku podpartego). Pozycje te zilustrowane są na przykładowych schematach ćwiczeń.